Dimri i ash për dhe dëbora nuk sjellin vetëm vizitorë në Korçë. Bashkë me to, sjell edhe shtim të vu ajtjeve dhe pamu ndësisë për të siguruar jetesën e personave pa përkrahje dhe në pamu ndësi reale për të përballuar jetesën.

Në një cep të qytetit juglindor, në një kasolle me dru dhe të rr ethuar me mushama, jeton 54-vjeçari, Dionis Tomorri.

I vetmuar pas vd ekjes së bashkëshortes dhe martesës së vajzës, ai mbijeton me 17 mijë lekë të vjetra asistencë, dhe ato pak të ardhura që siguron duke çarë dru ose duke pastruar oborret e komshinjve.

Blerja e druve për t’u ngrohur për të është luks, ndërsa nuk ka as ujë për të pirë dhe për t’u larë. “Kam 5 vjet që jetoj i vetëm, në kushte të tilla, të vë shtira, dhe tani është shumë ft ohtë”, thotë ai për A2.

Kasollja ku banon Dionisi Kërkesat e tij ndaj pushtetit lokal nuk kanë munguar, por gjetja e një dhome për të, ku të jetojë si njeri, duket ende e pa mundur. “Kërkoj një dhomë, ku të lahem, dhe të takoj vajzën pas 4 viteve”, thotë 54-vjeçari.

Edhe pse është inv alid, ai nuk përf iton pagesë inva liditeti, pasi sipas tij i thonë se nuk arrin kriteret ligjore dhe ilaçet i merr çfarë i japin fa rmacistët.

Ndërkohë, në Korçë nuk ka një qendër so ciale ku njerëz si Dionisi të konsumojnë të paktën një vakt buke të ngrohtë edhe pse numri i personave në këtë gj endje nuk është i vogël.